Basit, sıradan, gündelik görülen ne çok mutluluğu kaybetmişiz oysa!
Bir çiçeği koklamayı, bir kuşa gülümsemeyi, hazzını alarak toprağa basmayı,ışıl ışıl parlayan güneşi kucaklamayı, özgürce sokaklarda dolaşmayı…
Ne çok şeyi kaybetmişiz.! Varlığının kıymetini bilmeden yaşamışız yıllarca.. Şimdi ise gözle görülemeyecek bir musibetin pençesine düşmüşüz…
İlla bir sebep mi olmalı yanımızdakilerin ve elimizdekilerin kıymetini bilmemiz için?
Öyleyse ;hadi bir kez daha şükredelim hala nefes alabildiğimiz için..!
Yarın çok geç olmadan…
Refika Yıldırım
